W przygotowaniu

nr 5-6(25-26) 2017
dostępny
po 29.12.2017

Wydanie aktualne

nr 3-4(23-24) 2017
dostępny w pdf, wydanie flash tutaj

Wydania archiwalne

nr 1-2(21-22) 2017
dostępny w pdf, wydanie flash tutaj

nr 1-2(19-20) 2015
dostępny w pdf, wydanie flash tutaj

numer 1(18) 2014
dostępny w pdf, wydanie flash tutaj

numer 1(17) 2013
dostępny w pdf, wydanie flash tutaj

numer 1(16) 2012
dostępny
w archiwum

numer 1(15) 2011
dostępny
w archiwum

Obserwuj @CADblog_pl

Fragment artykułu z nr 6(7) sierpień 2009 (kompletne wydanie do pobrania z Archiwum)

System CAM? To nie dla mnie...

Jakże często słychać głosy młodych konstruktorów mówiących o tym, iż CAM pozostawiają technologom i niech oni się z tym męczą. Liczy się projekt, znakomity i zdumiewający model opracowany w CAD, wirtualny prototyp będący odzwierciedleniem (nie urzeczywistnieniem) koncepcji jego twórcy. Projektanta, konstruktora... No właśnie. Bardzo często nigdy nie będzie on urzeczywistniony...

AUTOR: Marek Staszyński

Dlaczego? Z bardzo prostej przyczyny: niedostatek technologii lub wręcz – niemożność wykonania owego zdumiewającego projektu. Czasem z bardzo błahych przyczyn: niewłaściwie zaprojektowane otwory, których nie da się odpowiednio wydrążyć, nie niszcząc przy tym np. całego odlewu. Niedostosowanie technologiczne uniemożliwiające rozwinięcie produkcji seryjnej. I tak dalej, i tym podobne. Wszystkiego można uniknąć, poznając chociaż podstawy pracy z CAM,
a przede wszystkim – podstawy technologii wytwarzania: obróbki, odlewania, wtrysku. Wiedza taka, która jednak powinna zostać wyniesiona z uczelni, najczęściej zdobywana jest w praktyce. A przecież tak niewiele potrzeba...

Wystarczy sięgnąć po dowolny podręcznik, najczęściej wyposażony także w płytę demonstracyjną oprogramowania CAM. Zapisać swój projekt CAD w odpowiednim formacie i... spróbować zaprojektować dla niego ścieżkę obróbczą. Współczesne systemy CAM w zasadzie są w stanie przeprowadzić nas przez ten proces za rękę, a „nagrodą” będzie podziwianie symulacji obróbki zaprojektowanego przez nas detalu.

Technologiczność konstrukcji
Technologiczność, jedna z istotnych szczegółowych zasad konstrukcji, powinna w świadomości konstruktora obejmować nie tylko etap wytworzenia danego detalu, ale także – jego późniejszy serwis, czy też ewentualne naprawy (chociaż współcześnie to ostatnie coraz częściej nie jest brane pod uwagę – w interesie producenta klient powinien kupować nowy produkt w miejsce zużytego, nie nadającego się już do naprawy, lub którego naprawa nie będzie opłacalna – choćby ze względów technologicznych)...

Ale nawet w przypadku produktów, maszyn i urządzeń przeznaczonych do dłuższej eksploatacji bywa tak, iż konstruktor uwzględnił jedynie technologię montażu nowego wyrobu na taśmie produkcyjnej, pomijając całkowicie fakt, iż niewykluczona może okazać się konieczność wymiany pewnych elementów i podzespołów np.
w warunkach warsztatowych. I nie musi to wcale oznaczać trudności podczas dokonywania napraw głównych, generalnych remontów itp. Z własnego doświadczenia wiem, iż np. stosunkowo prosta naprawa, jaką jest wymiana pompy wody w produkowanym u naszych południowych sąsiadów samochodzie (trzeba zaznaczyć, iż jest to już auto „pełnoletnie”), okazuje się skrajnie trudna bez zaplecza warsztatowego, pozwalającego na wyjęcie kompletnego silnika. Jest możliwa do wykonania w warunkach amatorskich, ale wymaga długich kombinacji związanych z opuszczaniem i podnoszeniem zarówno nadwozia pojazdu, jak i – niezależnie – samej jednostki napędowej. Celowe działanie? Niewykluczone, że już wtedy myślano o tym, by autoryzowane serwisy i stacje obsługi miały zagwarantowane zapotrzebowanie na swe usługi.
(...)

Czym są współczesne systemy CAM?
Termin CAM – czyli komputerowe wspomaganie wytwarzania (ang. Computer Aided Manufacturing) – obejmuje wszystkie etapy związane z procesem wytwarzania. Należą do nich:
• tworzenie harmonogramów prac,
• obróbka, montaż,
• kontrola jakości,
• organizacja transportu międzyoperacyjnego.

Cechą charakterystyczną systemów CAM jest transformacja (przetwarzanie) obiektów (modeli) powstałych w wyniku modelowania komputerowego 2D/3D na instrukcje maszynowe (na kod CNC, sterujący pozycją narzędzia obróbczego), które umożliwiają wytwarzanie elementów. Jak widać, ich przeznaczenie jest zupełnie inne, faktem natomiast pozostaje, iż swoje funkcje realizują często w podobnym, lub wręcz identycznym (w przypadku zintegrowanych systemów) środowisku (w obrębie jednej aplikacji, z identycznym interfejsem etc.). (...)

Pełny artykuł wraz z ilustracjami w numerze (plik pdf) do pobrania z Archiwum

Blog monitorowany przez: