W przygotowaniu

nr 5-6(25-26) 2017
dostępny
po 29.12.2017

Wydanie aktualne

nr 3-4(23-24) 2017
dostępny w pdf, wydanie flash tutaj

Wydania archiwalne

nr 1-2(21-22) 2017
dostępny w pdf, wydanie flash tutaj

nr 1-2(19-20) 2015
dostępny w pdf, wydanie flash tutaj

numer 1(18) 2014
dostępny w pdf, wydanie flash tutaj

numer 1(17) 2013
dostępny w pdf, wydanie flash tutaj

numer 1(16) 2012
dostępny
w archiwum

numer 1(15) 2011
dostępny
w archiwum

numer 4(14) 2010
HD dostępny
w archiwum

numer 3(13) 2010
HD dostępny
w archiwum

numer 2(12) 2010
dostępny
w archiwum

numer 1(11) 2010 dostępny
w archiwum

numer 9(10) 2009
już dostępny
w archiwum

numer 8(9) 2009
już dostępny
w archiwum

Wydanie specjalne
numer 7(8) 2009
już dostępny
w archiwum

Numer 6(7) 2009
już dostępny
w archiwum

Numer 5(6) 2009
już dostępny
w archiwum

Numer 4(5) 2009
już dostępny
w archiwum

Numer 3(4) 2009
już dostępny
w archiwum

Numer 2(3) 2009
już dostępny
w archiwum


Numer 1(2) 2009
już dostępny
w archiwum


 Numer 0 (1) 2009
– dostępny
w archiwum

Obserwuj @CADblog_pl

>> Artykuły

Poniedziałek, 19.11.2012 r.

Gdzie kończą się możliwości Cube3D. Rewolucja w świecie druku 3D cz. II

| Rewolucja w świecie druku 3D cz. I |

Wczoraj, korzystając z zawartości pendrive'a (dołączonego przez producenta do zamówionej domowej drukarki Cube3D), wydrukowałem przykładowy model (z pliku Rook.cube). Jestem więcej niż pewny, że goście z 3D Systems dokładnie przetestowali dołączone do drukarki modele, aby mieć pewność, że nie będzie problemu z uzyskaniem ich wydruku. W przypadku wydrukowanej wieży, mogę dodać, że z punktu widzenia „technologiczności” modelu – był on wyjątkowo prosty: podstawa modelu równo oparta o powierzchnię, nie było potrzeby stosowania materiału podporowego, żadne elementy modelu nie były „podwieszane” – tak proste, że istotnie nie sposób było model zepsuć w trakcie druku

Autor: Deelip Menezes, opracowanie: Maciej Stanisławski

Ale inżynierowie zawsze gdzieś w świadomości mają ryzyko błędu, projektując cokolwiek liczą się z tym i starają się, aby ich projekt był błędów pozbawiony. A z drugiej strony – jakże często szukają błędów w projektach innych. Nie dziwcie się zatem, że ja także chciałem zobaczyć, jak Cube3D nie radzi sobie z wydrukiem jakiegoś modelu. (...)

| więcej |

Środa, 6.06.2012 r.

Rewolucja w świecie druku 3D cz. I

|  Rewolucja w świecie druku 3D cz. II |

3D Systems, znany producent urządzeń do szybkiego prototypowania, zwanych powszechnie drukarkami 3D, wprowadził do sprzedaży swoje najnowsze „dziecko”, kompaktową drukarkę „Cube”, która wydaje się być pierwszą „konsumencką” drukarką przestrzenną. Przemawia za tym nie tylko cena, ale także łatwość obsługi urządzenia. Przyjrzyjmy się, jak może przebiegać test takiej drukarki w warunkach domowych...

Autor: Deelip Menezes, opracowanie: Maciej Stanisławski

10 kwietnia 2012, w dniu w którym strona Cubify.com udostępniła możliwość dokonywania zamówień on-line na domowe, kompaktowe drukarki 3D, zdecydowałem się zamówić jedną z nich.

Prawdę powiedziawszy, istotnie udało mi się złożyć jedno z pierwszych zamówień, ale tak naprawdę pragnąłem otrzymać pierwszą w historii naszej planety (sic!) zamówioną i sprzedaną w ten sposób drukarkę Cube3D. 3D Systems rozpoczęła wysyłkę 25 maja i moja drukarka została wysłana właśnie tego dnia. Kto wie, może istotnie jako pierwsza?

W każdym razie, dzisiaj kurier dostarczył ją do mojego domu. W przyniesionym przez kuriera pudle znalazłem oczywiście drukarkę „Cube”, kartdridż w „żarówiasto-zielonym” kolorze (zawierający szpulę z materiałem ABS w postaci cieniutkiej nici, służącej do druku modeli), zasilacz (zewnętrzny, producent nie zdecydował się na umieszczenie go w obudowie drukarki – przyp. redakcji), kabel USB (do podłączenia urządzenia z komputerem), podstawę (na której będzie drukowany model), „magiczny” klej Cube (do zaaplikowania na podstawę, przed rozpoczęciem druku; sprawia, iż materiał ABS wiąże się z podłożem – przyp. redakcji), rurkę prowadzącą „nitkę” z ABS-u, nóż w płynie do czyszczenia podstawy z kleju (i resztek materiału), krótki przewodnik o tym, jak zacząć pracę z drukarką (a w zasadzie – jak ją aktywować), i wreszcie pendrive zawierający trzy pliki *.cube, które można wydrukować bezpośrednio z drukarki (bez pośrednictwa komputera – przyp. redakcji).
(...)

| więcej |

Poniedziałek, 30.01.2012 r.

Drukarki 3D. Duży może więcej?

To, że projektanci maszyn, urządzeń, czy też obiektów budowlanych, korzystając z drukarek 3D mają możliwość uzyskania czegoś więcej, niż jedynie komputerowych wizualizacji ich projektów – wiadomo nie od dziś. A jednak okazuje się, że nawet ci ostatni nie muszą już ograniczać się jedynie do wykonywania zmniejszonych modeli projektowanych budynków; korzystając z nietypowego urządzenia do szybkiego prototypowania, mogą od razu realizować swoje pomysły – nie tylko naturalnej wielkości, ale także z docelowego materiału...

Po jednej stronie możemy ustawić na biurku, czy wręcz na niedużym stołeczku – drukarkę 3D produkowaną przez 3D Systems, pod wdzięczną nazwą „Cube” – i faktycznie zarówno kształtem, jak i swoimi gabarytami, przypomina kostkę. Po przeciwnej natomiast możemy umieścić zbudowaną – na razie chyba w jednym egzemplarzu – „drukarę” do szybkiego... no właśnie, tutaj trzeba zastanowić się, czy możemy jeszcze mówić o prototypowaniu. I jeśli przyjmiemy dosłownie, że „Cube” umieszczamy na stołku, to „D-Shape” (bo o niej tutaj mowa) będziemy musieli umieścić – w dużym, bardzo dużym pomieszczeniu. Najlepiej – w osobnym budynku.

Kolosalnych rozmiarów urządzenie, jako materiał do budowy wykorzystuje... piasek, do którego spajania służy syntetyczna ciecz, rodzaj „atramentu”. Zasada działania urządzenia przypomina tą znaną z rozwiązań ZCorp. Warstwa materiału (proszku, lub w tym wypadku – piasku) zostaje nałożona, następnie wyrównana, nad nią przesuwa się głowica natryskująca spoiwo, po czym nakładana zostaje kolejna warstwa materiału i cykl powtarza się, aż do uzyskania gotowego „wydruku”. Na koniec pozostaje jeszcze oczywiście usunięcie zbędnego materiału, który nie został zespolony.

Cube (powyżej) vs. D-Shape (poniżej). Tutaj nie da się porównać dosłownie niczego. Jedyna cecha wspólna, to możliwość „budowania” obiektów przestrzennych na podstawie danych pochodzących z systemu CAD. I ewentualnie – nowatorstwo obu projektów; w przypadku Cube możemy mówić o rewolucji pod względem udostępnienia drukarek 3D wszystkim zainteresowanym (a także możliwości druku 3D „on-line”, bez potrzeby posiadania własnego urządzenia), w przypadku D-Shape o rewolucyjnym podejściu do systemów CAD i szybkiego prototypowania w architekturze i budownictwie...

Jeszcze drukarka 3D, czy może już maszyna budowlana? Ilustracja po lewej to zamodelowana w systemie CAD maszyna D-Shape.
Po prawej – D-shape gotowa do wykonania pierwszej warstwy. O rozmiarach urządzenia niech świadczy biurko z laptopami, widoczne po lewej stronie w dolnym rogu...

Przyznam się, że swego czasu eksperymentowałem ze starą atramentową drukarką HP (jeszcze czarno-białą), z której głowicy wydostawała się woda i kreśliła rysunek na warstwie gipsu. O dokładności nie warto wspominać, ale realizacja idei druku 3D w praktyce ujawniła, iż ta akurat metoda nie jest przesadnie skomplikowana. Chyba, że w grę wchodzi wysoka precyzja, możliwość druku w kolorze, albo... wielkie rozmiary. Jak w opisywanym przypadku...

Warto zaznaczyć, że dokładność D-Shape wynosi 25 dpi (przy tej skali „modeli” i wydruków nie jest to zła wartość), a samo urządzenie nie wykorzystuje cementu – jest więc bardziej ekologiczne niż niejeden zadeklarowany i do bólu poprawny ideologicznie „ekologista”.

– D-Shape to tak naprawdę nowa technologia budowlana, która może zrewolucjonizować nie tylko sposób, w jaki projektowane są obecnie budynki, czy obiekty tzw. małej architektury, ale także – metody ich budowy, ich wytwarzania – mówi twórca D-Shape, Enrico Dini (którego ojciec miał udział m.in. w powstaniu słynnej Vespy, jak również projektów włoskich helikopterów). – Co więcej, nasza technologia, nasze urządzenie pozwala na uzyskanie kształtów, elementów i detali budowli, które do tej pory w wielu przypadkach można było uzyskać jedynie poprzez „ręczną” interwencję osób bezpośrednio zatrudnionych przy budowie – dodaje.

Założeniem autora projektu było także zapewnienie minimum kosztów związanych zarówno z eksploatacją samej maszyny (koszty energii itp.), jak i materiałami przez nią wykorzystywanymi. Tak się składa, że nie tylko piasek jest tani, ale i spoiwo, które sprawia, iż ziarenka piasku tworzą strukturę przypominającą skałę – piaskowiec, tylko nieporównywalnie twardszy i odporniejszy na uszkodzenia mechaniczne (zapewne spoiwo w jakiś sposób reaguje z cząsteczkami kwarcu – przyp. redakcji).

D-Shape – jak wygląda i jak sprawdza się w praktyce
Gdy popatrzymy na urządzenie z zewnątrz (to chyba jedyna drukarka 3D na świecie, którą równie dobrze można oglądać i od „wewnątrz”, w dodatku – zadzierając głowę), zobaczymy przede wszystkim kratownicową, aluminiową konstrukcję, wewnątrz której powstaje... gotowy budynek. Ta aluminiowa struktura podtrzymuje i kieruje głowicą, która tak naprawdę stanowi sedno technologii D-Shape. Ktoś powie – prawie jak RepRap (RapMan etc.) – i w pewnym sensie będzie to dobre skojarzenie. Ale tylko odnośnie samej konstrukcji „nośnej” urządzenia, sposób drukowania bowiem w przypadku RepRapa (a także wspomnianej na początku Cube itp.) i D-Shape jest zupełnie inny.

Mimo swoich rozmiarów, konstrukcja D-Shape jest stosunkowo lekka i może być łatwo przewożona, a następnie montowana/rozmontowywana w ciągu zaledwie kilku godzin przez dwóch pracowników. Jest także skalowalna, co oznacza, iż – przynajmniej teoretycznie – nie istnieją granice gabarytów, jakie może osiągnąć wydrukowany, czy może raczej wybudowany obiekt.

Symulacja wydruku (nietypowej, bo pochodzenia organicznego) struktury Radioli,
a także analiza wytrzymałościowa jej modelu. To już w zasadzie ostatni krok przed „wrzuceniem” projektu do maszyny...

Po wprowadzeniu danych z systemu CAD, maszyna rozpoczyna proces „druku”, który może trwać bez przerwy aż do zakończenia. Zaczyna od najniższej warstwy (może to być nawet fundament), a każda kolejna ma grubość 5-10 mm. W ten sposób, w jednym przebiegu, powstają ściany fundamentowe, płyta podłogowa, ściany zewnętrzne, nośne, działowe, schody, przewody kominowe, otwory technologiczne etc. Proces utwardzania materiału trwa około 24 godziny. Potem można usunąć niescalony piasek, służący w trakcie trwania procesu druku jako podpora i wykorzystać go ponownie przy następnym obiekcie.

Po lewej widoczne dysze nakładające nową warstwę piasku i dbające o jej wyrównanie.
Po prawej – wydrukowana Radiola i sam Enrico Dini, usuwający zbędny materiał podporowy
(czyli ten sam piasek, ale nie poddany działaniu spoiwa-utwardzacza)...

Szkoda jedynie, że na chwilę obecną na stronie D-Shape (link tutaj) podziwiać można tylko tak futurystyczną strukturę, jaką jest Radiola, widoczna także na zdjęciach, a nie najmniejszy choćby budynek mieszkalny. A pytanie, które ciśnie się na usta, brzmi: kto pierwszy zamieszka w domu wydrukowanym na drukarce 3D?

Pozdrawiam
Maciej Stanisławski aka Mateusz Bubicz ;)

| komentuj na forum | komentarze 0 |

Materiały dodatkowe

• anglojęzyczny folder o technologii D-Shape można pobrać tutaj

• strona D-Shape

• Powyżej: brr... włoskie „wydanie” Moniki Olejnik przedstawia „drukarkę” D-Shape i jej twórcę... Zamki z piasku?

• strona CUBE („cubify”)

• o RepRap pisaliśmy tutaj...

Środa, 5.09.2011 r.

Tanie drukowanie nareszcie stało się faktem

Firma Solveere od początku swojego istnienia nastawiona jest na promowanie, jak i rozwijanie nowoczesnych technologii w procesie projektowania i konstrukcji produktów. Nikogo nie powinno więc dziwić, iż to właśnie w tej firmie narodził się pomysł na dosyć interesującą formułę konkursu, sprzyjającą popularyzowaniu technik szybkiego prototypowania

– Drukarki przestrzenne zawsze mocno wpisywały się w zainteresowania naszej firmy. Obserwowaliśmy ewolucję urządzeń, na własnej skórze testując nowe technologie – opowiada Wojciech Gaweł, odpowiedzialny w firmie właśnie za rozwiązania do druku 3D. – Stare generacje drukarek wypierane były przez nowe o lepszych parametrach, większej dokładności i szybkości wydruku. Nie zmieniła się jedynie idea i cel jaki przyświeca ich twórcom: stworzenie czegoś z niczego, nadanie fizycznej formy cyfrowemu zapisowi, dotknięcie projektu zanim przejdzie w fazę produkcyjną.
– Drukowanie przestrzenne stało się dość szybko naszą pasją, a wiadomo że nic tak nie wpływa na rozwój firmy niż pracownicy, którzy robią to, co przynosi im największą frajdę. Przez lata nasza firma związana była z różnymi producentami urządzeń RP. Postęp w technologiach drukowania przestrzennego niejako wymuszał na nas szukanie najbardziej optymalnego rozwiązania. W poszukiwaniu nowych technologii dotarliśmy do firmy TierTime, która zainteresowana była wejściem na rynek europejski. Urządzenia oferowane przez nią były konkurencyjne pod względem jakości jak i wytrzymałości drukowanych modeli, a pod względem kosztów biły na głowę wszystko co do tej pory było na rynku. Tanie drukowanie nareszcie stało się faktem – śmieje się Pan Wojciech.
– Chociaż drukowanie przestrzenne odgrywa ważną rolę w naszej ofercie, nie jest to jedyny obszar naszych zainteresowań. Zajmujemy się także konstrukcją, designem i symulacją wtrysku – dodaje. – Wyspecjalizowaliśmy się także w wykonywaniu krótkich i średnich serii produkcyjnych. Dysponujemy urządzeniem Decumed działającym w technologii RIM, dzięki czemu możemy stworzyć nawet serię do 200 sztuk bez konieczności tworzenia formy metalowej.

Dlaczego TierTime?
Nagrodą główną w konkursie „Go, Gadżet, go!” jest wypożyczenie drukarki przestrzennej firmy TierTime. Może warto zatem poznać trochę bliżej historię tej firmy – niespotykanej wcześniej na europejskim rynku maszyn do szybkiego prototypowania.
Firma TierTime od lat 90’ ubiegłego wieku zajmuje się produkcją drukarek 3D. Pierwsza drukarka została sprzedana już w 1996 r. Od tego czasu firma ciągle się rozwijała osiągając pozycję lidera na rynku... chińskim!
– Byliśmy z wizytą w fabryce i widzieliśmy urządzenia, które zostały wymienione przez starych klientów na nowsze modele. Nierzadko były to maszyny, które opuściły fabrykę przed rokiem 2000. I ciągle działały – uspokaja moje obawy (zresztą nieuzasadnione, jak w przypadku chińskich skuterów, oczywiście nie tych z supermarketów – przyp. red.) Wojciech Gaweł.
Maszyny okazują się niezawodne, gdyż rozwiązania w nich zastosowane zostały maksymalnie uproszczone. Nie mamy tu jednak do czynienia z prymitywizmem rozwiązań konstrukcyjnych; można powiedzieć, że Chińczycy doskonale odrobili lekcję. Mechanizmy drukarki w wielu przypadkach są zdublowane, co minimalizuje ryzyko awarii unieruchamiającej urządzenie.
– Zanim drukarka trafi do klienta, poddawana jest dwutygodniowej próbie ciągłego drukowania. Wydruki są następnie sprawdzane pod względem dokładności wykonania. Jeśli wszystko jest w normie, serwis wymienia części eksploatacyjne i maszyna jest gotowa do sprzedaży – tłumaczy przedstawiciel Solveere.
Warto także podkreślić, iż producent nie zdecydował się na budowę maszyn na podzespołach z rodzimego rynku. Wszystkie mechanizmy pochodzą z Japonii, USA i Niemiec(!).

MEM. Jak to działa?
Wszystkie urządzenia firmy TierTime działają w oparciu o technologię MEM. A w zasadzie wszystkie technologie drukowania przestrzennego polegają na tworzeniu modelu poprzez dodawanie materiału. Podobnie jest z technologią MEM.
Została ona opracowana i rozwinięta na Uniwersytecie Tsinghua w Pekinie. W latach 90’ była stale udoskonalana, by w roku 1996 zadebiutować w pierwszej drukarce 3D  komercyjnie sprzedawanej w Chinach.

MEM polega na nakładaniu materiału linia po linii, warstwa po warstwie. Do budowania używane są różnego rodzaju termoplasty, które w odpowiednio wysokiej temperaturze tłoczone przez dysze nakładają cienkie nitki materiału i spajają się z poprzednią warstwą, tworząc konstrukcję modelu. Do kierowania dyszami używane jest sterowane komputerowo ramię, które na podstawie programu CAM otrzymuje informacje o wytwarzanym obiekcie.
Istnieje wiele materiałów możliwych do użycia w drukowaniu technologią MEM. Materiały te mogą różnić się temperaturą topnienia, gęstością, twardością, własnościami mechanicznymi itp. Mogą to być zarówno termoplasty z rodziny ABS, PC, PCL, PES, jak i inne materiały. Możliwe jest również użycie wosku do drukowania. Do budowy konstrukcji wspierającej drukowanego obiektu mogą posłużyć materiały rozpuszczalne, które po skończonym drukowaniu wystarczy wypłukać i zostanie nam model właściwy.

(źródło: TierTime.pl)

Najnowsza generacja drukarek nosi wspólną nazwę „Inspire”. Do rodziny Inspire należą niewielkie urządzenia biurowe ( Inspire S200, Inspire S250), większe urządzenia klasy średniej, które pozostając urządzeniami biurowymi o rozsądnych wymiarach oferują duży stół roboczy, bezkonkurencyjny w tej klasie maszyn ( Inspire D290) oraz profesjonalne, przemysłowe systemy drukujące ( Inspire A450). Oferta jest stworzona w ten sposób, aby każdy mógł znaleźć odpowiednią maszynę dla swoich potrzeb.

Blog monitorowany przez: